از ویژگی های فرش 500 شانه نگین مشهد می توان به پرزهای ضخیم غیرعادی (تا 160 گره در هر اینچ مربع)، ترکیب رنگ های بسیار غنی و طرح های منحصر به فرد اشاره کرد.
بسیاری از فرش های نیمه عتیقه که هرگز مورد استفاده قرار نگرفته اند، اکنون به دلیل لغو تحریم ایران در سال 2003 وارد بازار شده اند. فرش ها برخی از محبوب ترین طرح هایی هستند که نام های منطقه ای خود را حفظ کرده اند.
فرش های ایرانی را می توان به سه دسته تقسیم کرد. فرش / قالی (به اندازه هر چیزی بزرگتر از 6×4 فوت)، قالیچه (به معنی قالیچه به اندازه 6×4 فوت و کوچکتر) و فرش های عشایری معروف به گلیم (گلیم) (از جمله زیلو به معنای فرش خشن).
هنر قالی بافی در ایران در زمان های قدیم وجود داشته است، بنا به شواهدی مانند فرش 2500 ساله پازیریک که قدمت آن به 500 سال قبل از میلاد مسیح در زمان هخامنشیان می رسد.
اولین شواهد مستند در مورد وجود فرش ایرانی از متون چینی مربوط به دوره ساسانی (224-641 میلادی) بدست آمده است.
این هنر در ادوار مختلف تاریخ ایران دستخوش تغییرات بسیاری شد تا جایی که پیش از دوران اسلامی تا حمله مغول به ایران سیر صعودی را طی کرد. پس از حمله، این هنر در دوره تیموری و ایلخانی دوباره رشد کرد.
با گذشت زمان مواد به کار رفته در فرش از جمله پشم، ابریشم و پنبه پوسیده می شود. بنابراین باستان شناسان به ندرت می توانند در حین کاوش های باستان شناسی کشفیات مفیدی انجام دهند.
آنچه از قدیم الایام به عنوان گواه قالی بافی باقی مانده است، چیزی جز چند تکه فرش فرسوده نیست. این گونه قطعات کمک چندانی به شناخت ویژگی های قالی بافی دوره پیش از سلجوقی (قرن سیزدهم و چهاردهم میلادی) در ایران نمی کند.
قالیچه های ایرانی نیز قالی های شرقی هستند اما فقط در ایران (قبلی به نام فارس) ساخته می شوند. فرش یا فرش اصیل ایرانی دستباف است.
نقوش فرش ایرانی زمانی به نام شهری که در آن ایجاد شده است نامگذاری شده است. با افزایش محبوبیت آنها، این الگوها در جاهای دیگر تولید شدند و نام اصلی خود را حفظ کردند.
بدون دیدگاه