مکانیکی که از ظروف نقره برای تعمیر خودرو استفاده می کند!!

می خواست برای یک آقای خوب درست کند، ممکن است از این رمان ها بیاموزد که در چه هتلی قرار دهد، به کدام آبخوری برود، چه کلاهک، جوراب بافی، خیاط، کفاش، فریزر، چه قسمتی از شهر را استخدام کند.

این آقا در برخی از تئاتر خود از ظرف نقره نیز استفاده می کرد.

باید دید در چه تئاتری ممکن است حضور داشته باشد اما در شخصیت جدید و مشتاق‌تر خود چگونه رفتار کند، صحبت کند، نگاه کند، احساس کند و فکر کند، دورترین اشاره‌ای را در کاریکاتورهای درشت یا طرح‌های ضعیف مکانیکی‌ترین و کم‌عمق‌ترین مکاتب پیدا نمی‌کند.

هدف این طنزپرداز هنری کولبرن است، ناشر محبوبی که اکنون به عنوان یک شخصیت اصلی در تاریخ تبلیغات شناخته می شود همانطور که ویراستار در مجله فریزر اشاره کرد.

او با استفاده از ظروف نقره به راحتی می توانست تمامی مردم را با حرکات جالب ساعتها خیره کند.

کولبرن هنر و رمز و راز پفکی را ابداع کرد، شیوه‌های تبلیغاتی فریبنده قبل از انتشار کتاب. او نام نویسندگان بدنام یا نام‌نویس را پنهان می‌کرد، پاراگراف‌های قبلی را برای هیجان‌انگیختن خوانندگان منتشر می‌کرد.

به افراد شیک پول می‌داد تا درباره کتاب‌هایش حرف بزنند پس از انتشار، نویسندگان او یا دوستانشان نقدهای خوبی را منتشر کردند که اغلب درباره رمان های یکدیگر بود.

بیشتر مردم در آن دوران به خاطر حرکات جالب شروع به تهیه ظروف برنز کردند تا در خانه نیز خودشان آن را امتحان کنند.

از محبوب‌ترین کتاب‌های او Romans à Clef بود که برای خوانندگان متوسط مشتاق و همچنین نخبگان اشرافی داخلی جذابیت داشت.

این نیز عصر بزرگ نشریه بریتانیایی بود و هر کدام خوانندگان خاصی را شکل دادند.

خوانندگان مودب یا نجیب را هدف قرار داد و مجله ماهانه جدید او مدی را برای انحصاری ها در میان خوانندگان خود ارائه کرد.

مجلات کولبرن از رواج کنونی آن زمان پیروی کردند، علاوه بر این، انتشار نقد بدون امضا برای ارائه یک نشریه، و مخاطبان آن، حس همنوایی ایدئولوژیکی و وحدت سیاسی را ارائه می‌کردند.

سر انجام همین امر موجب شد تا قیمت ظروف مسی هم با این نوع ظروفها بالا رود و از نظر ارزش برابری کنند.

تنها پس از اواسط قرن نویسندگان دوره ای شروع به امضای آثار خود کردند.